Vanaf afgelopen januari ben ik bezig met mijn eigen deel van het afstudeertraject. Ik ben een groepswoning aan het ontwerpen voor jongeren met autisme, een plek waar zij zich kunnen ontwikkelen richting zelfstandigheid, waar dat in de thuissituatie niet lukt. Vanuit de resultaten van het groepsonderzoek probeer ik een groepswoning te creëren waarin plek is voor het individu, bovendien is de beleving van de omgeving nog meer een uitdaging vanwege de specifieke eisen die worden gesteld aan een woonomgeving voor bewoners met autisme. Na een eerste onderzoeksfase en de conceptvorming ben ik nu hard aan het werk met het schetsontwerp van de verschillende woongroepen. Binnen drie maanden zal er een definitief ontwerp klaar zijn wat ik, als alles goed gaat, eind augustus zal presenteren.
Op de plek die ik aan het ontwerpen ben staat een bestaand schoolgebouw uit de jaren 70 dat ik zal opnemen in mijn ontwerp. Het terrein zal ruimte bieden aan drie stappen in de ontwikkeling van de bewoner. Meest waarschijnlijk komt de jongere uit de thuissituatie, de eerste stap is dan ook begeleid wonen in de groep, de tweede stap bestaat uit een meer zelfstandige vorm van groepswonen, semi begeleid wonen. De derde stap brengt ook een fysieke afstand tot de zorg en houd in dat de bewoner semi zelfstandig woont, deze laatste stap zal plaatsvinden in het bestaande schooltje waarin ik 8 appartementen zal ontwerpen. Voor woongroep 1 & 2 ontwerp ik dus een nieuw gebouw.
Het ruimtelijke concept van dit nieuwe gebouw komt er op neer dat een gebruikelijke indeling van een groepswoning als deze overboord word gezet. De functies binnen een woongroep bestaan uit een deel gemeenschappelijke ruimtes en een deel privéruimtes. Door deze twee delen met elkaar te vermengen kan intensiteit op bepaalde momenten en plekken voorkomen worden. De verscheidenheid aan gemeenschappelijke ruimtes verspreid door het gebouw maakt het mogelijk dat de bewoner niet altijd in de nabijheid van andere bewoners hoeft te zijn. Medebewoners die de bewoner niet voor het kiezen heeft. Bovendien is het opsplitsen van functies voor iemand met autisme heel belangrijk omdat het gebruik van een ruimte daardoor maar 1 doel bied en dat geeft overzicht. Zo zal eten worden bereid in de keuken, waar ook ruimte is voor bijvoorbeeld kookinstructie, en in groepjes van vier opgegeten worden aan één van de eetplekken.
Door de stappen heen zal de privéruimte van de bewoner vergroten en de gemeenschappelijke ruimte steeds minder zijn, de bewoner word immers steeds zelfstandiger. In de tweede groep bijvoorbeeld krijgt de bewoner meer eigen ruimte en zal er minder gedeelde ruimte zijn, de bewoner beschikt dan bijvoorbeeld ook over volledig eigen sanitair in zijn of haar studio. Dit basis idee is uitgewerkt in de drie archetypen van de privéruimte waarmee de eerste aanzet voor het ontwerp tot stand is gekomen.
De eerste woongroep bevind zich volledig op de begane grond, wat zorgt voor veel mogelijkheden om een relatie aan te gaan met de buitenruimte, de tweede woongroep heeft daarom de belangrijkste gemeenschappelijke functies ook beneden, wederom grenzend aan de zorgfuncties zodat er overzicht is voor de verzorger. De individuele kamers van de tweede groep zijn op de eerste verdieping waardoor de footprint van het gebouw beperkt blijft en er een eerste fysieke afstand ontstaat tussen de verzorging en de bewoner.
